Wyannah.
"Ik heb mezelf gevonden."
Dit is mijn verhaal
Ik voelde hartkloppingen en kreeg het benauwd.
Ik kreeg trillende handen en werd duizelig. Uiteindelijk werd het zwart voor mijn ogen… Mijn eerste paniekaanval was een feit.
​
In juni 2018 kreeg ik te horen dat ik aangenomen was als webdeveloper bij het bedrijf dat ik al een tijdje op het oog had. Toen ik daar binnenkwam merkte ik meteen de open gezellige werksfeer, de leuke collega’s en de creativiteit die je bijna kon proeven. ‘Hier zit ik echt op mijn plek’, dacht ik. ‘Hier zie ik mezelf nog een hele tijd werken.’ Nog geen halfjaar later kreeg ik op het werk mijn eerste paniekaanval – al wist ik toen nog niet wat het was. Het overkwam me.
De dagen daarna had ik moeite met opstaan en om naar mijn werk te gaan. Ik was zo moe. Eenmaal aangekomen op mijn werk was mijn concentratie ver te zoeken. Het lukte me niet meer om mijn aandacht erbij te houden en van de kleinste dingen schoot ik in de stress. Een collega merkte dat ook; hij vroeg regelmatig hoe het met mij ging. Hij vertelde dat hij de symptomen van stress herkende en moedigde me aan om met mijn werkgever te gaan praten. Dat deed ik…
Mijn werkgever pakte het goed op. Ik moest eerst maar een tijdje thuis rust nemen en een afspraak maken met de huisarts. Ik keek er tegenop om de huisarts te bellen met mijn lichamelijke klachten… misschien moest ik het gewoon een tijdje aankijken. Na lang wikken en wegen besloot ik toch contact op te nemen en toen ik de assistent vertelde waar ik last van had kon ik vrijwel direct terecht.
"Hier zit ik echt op mijn plek"
Ik kon toch geen burn-out hebben?
Mijn huisarts nam mijn klachten serieus en vertelde me dat ik een burn-out had. Een burn-out, die kwam even hard binnen. Ik kon toch geen burn-out hebben? Ik had een superleuke baan, in een leuk bedrijf, met fijne collega’s. Ik was 25 en werkte niet meer dan 4 dagen in de week, een burn-out leek me wel het laatste dat me kon overkomen.
​
De huisarts verwees mij door naar de praktijkondersteuner (POH) en een week later kon ik al terecht. Tijdens de intake klikte het gelukkig; het was iemand waarmee ik kon praten. In het begin vond ik dit heel erg moeilijk, ik praatte niet graag over mezelf of mijn gevoelens. Elke 2 weken had ik een afspraak. Al snel kwamen er wat dingen naar boven die tot mijn burn-out hadden geleid. Zo had ik toch al een tijdje twijfels of ik dit werk wel altijd zou willen blijven doen. Ik had namelijk niet het gevoel dat ik echt iets bijdroeg aan de maatschappij, dat ik nuttig was.
Tijdens een van deze sessies kwam een omslag. De praktijkondersteuner stelde mij directe vragen over 2017. Ik had verteld dat ik in 2017 meerdere malen aangifte heb moeten doen voor aanranding en stalking. De dader kreeg een contactverbod opgelegd. Als gevolg van deze traumatische gebeurtenis kreeg ik angstaanvallen. Ik kreeg therapie en leerde ermee om te gaan. Ik dacht dat ik dit trauma een plek had gegeven maar, tijdens de gesprekken met de POH bleek dat niet het geval te zijn.
In de week voor mijn paniekaanval op het werk was er een brief binnengekomen. De brief was van het Ministerie van Justitie. Eindelijk zou er een rechtszaak komen en, als ik wilde, mocht ik daarin getuigen. Dit is, zonder dat ik het doorhad, waarschijnlijk de trigger geweest voor mijn paniekaanval. De burn-out die daarop volgde was een opeenstapeling van verdriet, stress, angst en twijfels.
De weken die volgden heb ik veel geslapen en gehuild, alles kostte energie. Ik bleef liever gewoon in bed liggen. Een avond met vrienden moest toch zorgen voor ontspanning? Vroeger ervaarde ik dat zo, maar het was nu iets dat zoveel energie kostte.
"De burn-out die daarop volgde was een opeenstapeling van verdriet, stress, angst en twijfels"
Alles koste energie
Ik was bang dat ik mijn energieniveau, van voor de burn-out, nooit meer terug zou krijgen. Ik moest mezelf aanzetten om een boterham naar binnen te werken. Dingen die vanzelfsprekend waren, kostte mij opeens zoveel energie.
Mijn ouders en broer hebben mij ontzettend gesteund en stonden voor mij klaar. Ik heb zoveel liefde gevoeld in deze periode. Ze waren er “gewoon” voor mij. Lieve berichtjes zoals “je lichaam heeft die rust nu gewoon nodig” en “het komt wel goed, je staat er niet alleen voor” gaven me kracht en langzamerhand ging ik me beter voelen.
Naast mijn gesprekken met de POH heb ik me ook verdiept in mindfullness. Het heeft mij geleerd ‘in het hier en nu’ te leven. ’s Ochtens bij het opstaan neem ik nu bijvoorbeeld 5 tot 10 minuten tijd om te piekeren en daarna mezelf toe te staan het los te laten. Voorheen kon ik mezelf hele dagen druk maken over een afspraak wat pas een week later plaats zou vinden.
"Het komt wel goed,
je staat er niet alleen voor"
Ik teken graag en mijn perfectionisme kan ervoor zorgen dat ik mezelf helemaal verlies. Ik kreeg de opdracht van mijn praktijkondersteuner om een paar uur te tekenen en dan het ook weg te leggen, dan was het goed. Ook steunt mijn man mij hierin en grijpt in als hij ziet dat ik het moeilijk vind om het weg te leggen.
​
Langzaamaan begon ik ook met re-integreren op mijn werk. Dat ging redelijk maar toen mijn contract ten einde liep hebben we gezamenlijk besloten om deze niet te verlengen.
In 2019 ben ik in gesprek gegaan met een re-integratie coach, samen zijn we gaan uitzoeken welk werk het beste bij mij zou passen. Mijn zorgzame karakter was een van de pijlers die zorgde dat ik enthousiast werd van een baan in het onderwijs, maar daar zou ik een nieuwe opleiding voor moeten doen. Even sloeg de paniek weer toe, moest ik nu echt weer helemaal opnieuw gaan beginnen? Me helemaal gaan storten op een nieuwe opleiding? En wat als ik na een aantal jaar ook hier geen voldoening meer uithaalde?
Mijn coach raadde me aan om eens gewoon een dagje mee te kijken op een basisschool, eerst eens kijken hoe dat voelde. Nog geen beslissingen nemen, gewoon kijken wat het inhield en of het bij me paste. Gelukkig kon ik terecht bij een vriendin die als kleuterjuf werkte. Via haar heb ik een paar dagen mee mogen lopen bij haar op school. Wat een geweldige ervaring was dat! De dankbaarheid die ik direct kreeg van de kinderen, het gevoel dat ik belangrijk was en dat ik iets goeds aan het doen was! Voor het eerst in maanden had ik weer energie. Dat was voor mij het doorslaggevende moment, ik wist het nu zeker, ik wilde de PABO gaan doen.
Waar sta ik nu
Inmiddels is het bijna 3 jaar geleden dat ik mijn eerste paniekaanval had, iets dat mijn leven uiteindelijk ten goede heeft veranderd. Dankzij mijn burn-out heb ik veel geleerd over mezelf en mijn grenzen. Zo durf ik nu veel sneller te praten over hoe ik me voel, en durf ik aan te geven wanneer het allemaal even te veel is. Ik ken mijn lichaam nu beter, als ik nu ergens geen zin in heb of tegen een afspraak op zie weet ik dat ik weer rust moet creëren voor mezelf.
Ook ben ik nu al bijna een jaar bezig met de PABO, af en toe pittig, maar een leuke uitdaging. Iedere dag dat ik op stage kom en voor de klas sta, is voor mij een bevestiging dat ik nu op de juiste weg ben.
Af en toe zijn er nog momenten waarop het me even te veel wordt. Een burn-out is niet van de een op de andere dag weg. Gelukkig weet ik nu dat ik het gewoon kan aangeven als het even niet lukt en dat ik het niet allemaal alleen hoeft te doen. Dan ben ik milder en liever voor mezelf omdat ik weet, als ik dat niet doe, wat de gevolgen zullen zijn. De periode van mijn burn-out was zwaar, een van de zwaarste dingen in mijn leven tot nu toe.
Maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik mezelf heb gevonden. Ik zou die periode voor geen goud willen ruilen.